Γερμανικες αποζημιωσεις γιατι δεν δοθηκαν ποτε .Ο βρωμικος προδοτικος ρολος του Κων Καραμανλημε τον Χιτλερικο σφαγεα της θεσσαλονικης

Δεν αναρωτιεστε γιατί μέχρι σήμερα δεν πηραμε το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιωσεις ενω ολα τα Κρατη τα πηραν;; 

Ναι ειναι διαφορετικά θα αναφερθούμε.  σε αλλη ανάρτηση 

Χμμ τον Εθναρχη τον Καραμανλη τον ξέρετε φαντάζομαι ολοι .

ναι  ναι αυτός; Που ειπε η Κυπρος ειναι μακρια  

Αυτος λοιπον ο Εθνοπροδοτης ε συγνωμη Ο εθνάρχης ηθελα να γραψω ..ειχε πολλες φιλικες σχεσεις με τον Μερντεν  που μαζευε τους Εβραιους στο Αουσβιτς 

Ένας ναζί εγκληματίας πολέμου, μια δίκη, μια καταδίκη, μια σκανδαλώδης αποφυλάκιση, ένα σκάνδαλο με κατηγορίες για συνεργασία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τους Γερμανούς στην Κατοχή και ένας θησαυρός που δεν βρέθηκε ποτέ

Η Υπόθεση Μέρτεν αφορούσε τον Μαξ Μέρτεν, αξιωματικό των ναζιστικών κατοχικών δυνάμεων, ο οποίος κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου. Η υπόθεση συγκλόνισε την πολιτική ζωή της Ελλάδας από το 1957 μέχρι το 1960. Έλαβε διαστάσεις τον Νοέμβριο του 1958 όταν η κυβέρνηση ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατέθεσε και ψήφισε νομοσχέδιο, με το οποίο τροποποιούνταν ο προηγούμενος σχετικός νόμος και επιτρεπόταν η αποφυλάκιση των εγκληματιών πολέμου που είχαν ήδη καταδικαστεί και κρατούνταν σε ελληνικές φυλακές.

Μετά τη λήξη του πολέμου ο Μέρτεν συνελήφθη από τους Αμερικανούς στην κατεχόμενη Γερμανία. Το 1946 οι Αμερικανοί πρότειναν την παράδοσή του στις ελληνικές αρχές, στο πλαίσιο της συμφωνίας, που οι Σύμμαχοι είχαν υπογράψει το 1943 για την παράδοση των εγκληματιών πολέμου στις χώρες διάπραξης των εγκλημάτων τους. Ωστόσο η τότε ελληνική κυβέρνηση δια του στρατιωτικού της ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωση του Μέρτεν, ισχυριζόμενη πως επί Κατοχής τήρησε άμεμπτη στάση έναντι της Ελλάδας

Έτσι άρχισε μια νέα καριέρα στη μεταπολεμική Γερμανία, εργαζόμενος στο Γερμανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης. Αναμίχθηκε στην πολιτική και μαζί με τον Γκούσταφ Χάινεμαν, τον κατοπινό πρόεδρο της Δυτικής Γερμανίας, ίδρυσε πολιτικό κόμμα που εναντιωνόταν στην αποδοχή εκ μέρους του Κόνραντ Άντεναουερ της οριστικής διαίρεσης της Γερμανίας

Ο Μαξ Μέρτεν πριν τον πόλεμο ήταν ανώτατος εισαγγελέας της ναζιστικής Γερμανίας που έφερε τον βαθμό του λοχαγού. Ήρθε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1942 και εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942-1944, όπου και ανέλαβε τη γενική εποπτεία της δίωξης των Εβραίων της Μακεδονίας. Τον Ιούλιο του 1943 ορίστηκε Γενικός Διοικητής Μακεδονίας, θέση που κράτησε μέχρι τον Μάρτιο του 1944, όταν και πήρε μετάθεση στη Γιουγκοσλαβία

Ο Μέρτεν ήταν ο βασικός υπεύθυνος της γενοκτονίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Διέταξε προσωπικά τη μεταφορά περίπου 50.000 ανθρώπων στο Άουσβιτς, καθώς και τη λεηλασία των περιουσιών τους, που υπολογίσθηκε ότι ξεπερνούσαν σε αξία τα 125.000.000 χρυσά φράγκα.

Ακουστε και αυτο 

Όπως γράφει ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ, η ελληνική πλευρά δια του Έλληνα στρατιωτικού ακολούθου στο Βερολίνο, στρατηγού Ανδρέα Υψηλάντη, πρότεινε την απελευθέρωσή του λόγω της «άμεμπτης συμπεριφοράς του και των ανεκτίμητων υπηρεσιών του προς την Ελλάδα».

Εκείνη την εποχή τα πράγματα ήταν κάπως παράξενα ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία. Αρχικά η Ελλάδα είχε δεχτεί να είναι η Γερμανία υπεύθυνη για τη δίωξη Γερμανών εγκληματιών πολέμου. Μετά, υπό την πίεση για πολεμικές αποζημιώσεις που έμενε αναπάντητη από τους Γερμανους, οι Έλληνες απείλησαν να αναλάβουν οι ίδιοι τις διώξεις. Και το έκαναν.

Στις 26 Απριλίου 1957 ο Μέρτεν φτάνει στην Ελλάδα. Πρώτα πήγε στη γερμανική πρεσβεία για να πάρει κι άλλες διαβεβαιώσεις ότι δεν κινδυνεύει να συλληφθεί. Μετά, ήσυχος, πήγε να καταθέσει στον εισαγγελέα.

Ο τότε Πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, αντέδρασε με άμεσο τρόπο στη σύλληψη του Μέρτεν: Αρχικά υποσχέθηκε στους Γερμανούς ότι θα προσπαθούσε προσωπικά να επηρεάσει τη σύνθεση του ειδικού στρατοδικείου. Κατά δεύτερον ότι θα φρόντιζε, επίσης προσωπικά, να εκδοθεί ο Μέρτεν στη Γερμανία το συντομότερο δυνατό.

Οι Γερμανοί, όμως, άρχισαν να πιέζουν αμέσως και πολύ να απελευθερωθεί ο Μέρτεν.

Και εδω ειναι το ζουμι 

Το Μάρτιο του 1958 εκδόθηκε το παραπεμπτικό βούλευμα και ορίστηκε η δίκη του Μέρτεν. Το Νοέμβριο του 1958, ο Καραμανλής και ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ πραγματοποίησαν επίσκεψη στη Δυτική Γερμανία για να εξασφαλίσουν πιστώσεις για έργα υποδομής και βιομηχανικές επενδύσεις καθώς και τη μεσολάβηση του καγκελάριου Αντενάουερ για την επίλυση του Κυπριακού.

Ανάμεσα στα ανταλλάγματα που ζήτησε ο Αντενάουερ ήταν και να σταματήσει άμεσα η δίωξη των εγκληματιών πολέμου στην Ελλάδα, ώστε Γερμανοί που βαρύνονταν με εγκλήματα ή είχαν εντάλματα για την κατοχική τους δράση, να μπορούν να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα στη χώρα μας.

Στις 13 Νοεμβρίου του 1958, υπογράφτηκε τελικά η γερμανοελληνική οικονομική συμφωνία σε μυστικό παράρτημα της οποίας «ο Καραμανλής υποσχέθηκε στον Γερμανό Καγκελάριο Αντενάουερ ότι η Ελλάδα θα ανέστελλε όλες τις διώξεις και θα παρέδιδε τον Μέρτεν στη Γερμανία», σύμφωνα με στοιχεία που πολλά χρόνια αργότερα είδαν το φως της δημοσιότητας.

Η Ελλάδα πήρε 200 εκατομμύρια μάρκα με επιτόκιο 6% και την είσοδο γερμανικών εταιρειών, όπως η SIEMENS, στην ελληνική αγορά.

Εβραίων, φόνους και θάνατο από ασιτία Ισραηλιτών, τρομοκράτηση σε βάρος 56.000 Ισραηλιτών, καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης, εκτοπίσεις 40.000 Εβραίων σε γερμανικά στρατόπεδα κ.λπ.

Το Φθινόπωρο του ίδιου έτους η κυβέρνηση της ΕΡΕ καταθέτει νέο νομοσχέδιο με το οποίο έγινε τροποποίηση του προηγούμενου σχετικού νόμου και επιτρεπόταν η αποφυλάκιση των εγκληματιών πολέμου που είχαν ήδη καταδικαστεί και κρατούνταν σε ελληνικές φυλακές.

Στη Βουλή έγινε χαμός. ΕΔΑ και Δημοκρατική Ενώση πυροβολούν κατά ριπάς, αλλά, η κυβέρνηση δια του αντιπροέδρου της, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, απαντά ότι η ΕΡΕ είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στη «σημερινή Γερμανία» και ότι ο μόνος εγκληματίας πολέμου που βρισκόταν σε ελληνικές φυλακές, ο Μέρτεν, έπρεπε να παραδοθεί στη χώρα του.

Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε και στις 5 Νοεμβρίου 1959 ο Μέρτεν αποφυλακίζεται, εν μέσω τρομερών αντιδράσεων και επιστρέφει στη Γερμανία.

Και ξεσπά το σκάνδαλο...

Κι εκεί που η ελληνική κυβέρνηση νόμιζε ότι ησύχασε, στις 28 Σεπτεμβρίου 1960, η γερμανική εφημερίδα «Ηχώ του Αμβούργου» και το περιοδικό «Der Spiegel» δημοσιεύουν συνεντεύξεις του Μέρτεν, σύμφωνα με τις οποίες ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο υπουργός Εσωτερικών Δημήτρης Μακρής και η σύζυγός του δεύτερου, Δοξούλα, ήταν «έμμισθοι πληροφοριοδότες των γερμανικών αρχών Κατοχής και για τις πολύτιμες πληροφορίες που είχαν δώσει σχετικά με την Αντίσταση πήραν ανταμοιβή από τις κατασχεμένες περιουσίες των Εβραίων».

Τα δημοσιεύματα των γερμανικών εντύπων αναδημοσιεύτηκαν από τον αθηναϊκό τύπο και προκάλεσαν σοκ στην Ελλάδα. Το θέμα απασχόλησε και τη βουλή, με την κυβέρνηση της ΕΡΕ να δέχεται έντονα πυρά από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Η κυβέρνηση Καραμανλή διέψευσε κατηγορηματικά τον Μέρτεν και έκανε έντονα διαβήματα στη Βόννη για τα γερμανικά ΜΜΕ.

Η δυτικογερμανική κυβέρνηση, με ανακοίνωσή της, «εξέφρασε τη λύπη της» για τα δημοσιεύματα.

Ο Μέρτεν, απαντώντας στις αντιδράσεις, δήλωσε στα γερμανικά έντυπα ότι η σύζυγος του Μακρή, η Δοξούλα, η οποία δούλευε στην Κατοχή στη γερμανική διοίκηση Θεσσαλονίκης, του είχε χαρίσει τα Χριστούγεννα του 1942 λεύκωμα με αναμνηστικές φωτογραφίες.

Η Ηχώ του Αμβούργου σε νεότερο δημοσίευμά της κατηγόρησε για συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές και τον υφυπουργό Άμυνας, Γεώργιο Θεμελή, που κατά την Κατοχή ήταν Νομάρχης Πέλλης και προϊστάμενος του υπουργείου Οικισμού.

Θεμελής και Μακρής υπέβαλαν μήνυση στα ελληνικά δικαστήρια, αλλά τρία κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, το Κόμμα Φιλελευθέρων, η ΕΔΑ και η Δημοκρατική Ένωση επέμεναν ότι οι θιγόμενοι έπρεπε να καταφύγουν στα γερμανικά δικαστήρια.

Στις 7 Μαρτίου του 1961 ο Μαξ Μέρτεν αρνήθηκε να καταθέσει στα γερμανικά δικαστήρια σχετικά με τα όσα καταμαρτυρούσε στον Καραμανλή και τον Μακρή, δηλώνοντας ότι δεν εμπιστεύεται τη γερμανική δικαιοσύνη.

Στις 10 Νοεμβρίου του 1961 καταδικάστηκε ερήμην σε τετραετή φυλάκιση και χρηματική καταβολή 70.000 δραχμών ως ένοχος συκοφαντικής δυσφήμισης.

Πέθανε στη Γερμανία στις 21 Σεπτεμβρίου 1971.

Το 2000 επανήλθε στην επικαιρότητα, καθώς κάποιες πληροφορίες ήθελαν τον εβραϊκό θησαυρό της Θεσσαλονίκης να βρίσκεται στο βυθό στ' ανοιχτά της Φοινικούντας Μεσσηνίας.

Ο θησαυρός δεν βρέθηκε ποτέ.

Ούτε όλη η αλήθεια.